ultraimperialism اولترا امپریالیسم

مقاله آقای ناصر پورپیرار (ناریا) بصورت تفکیک شده

ultraimperialism اولترا امپریالیسم

مقاله آقای ناصر پورپیرار (ناریا) بصورت تفکیک شده

بخش ششم: کیانوری پس از پلنوم چهاردهم

بخش ششم: کیانوری پس از پلنوم چهاردهم

و اما درباره فعالیت کیانوری پس از پلنوم چهاردهم (1349) . در این باره کتاب خاطرات کیانوری از لاف و گزاف های بی پایه مملو است. کیانوری در یک عرصه ی به گمان خودش خالی و بلامنازع دائما می تازد و گرد و خاک به راه می اندازد:

«البته اسکندری با پیشنهاد من با سردی و بی میلی برخورد کرد ولی هیئت اجرائیه چون راه چاره دیگری نمی دید، در نهایت موافقت کرد و کار من در شعبه تشکیلات کل آغاز شد. بدین ترتیب یک سازمان جدید در تشکیلات دایر شد که طی هفت سال فعالیت آن، از سال 50 تا پیروزی انقلاب در سال های 57 علی رغم تلاش ساواک به هیچ وجه لو نرفت و با موفقیت به کار خود ادامه داد.» ( ص 472 )

کیانوری در خاطرات اش دائما دچار این توهم است که گویا حتی یک برگ سند و یا یک شاهد زنده وجود ندارد تا سند را به پوزه اش بکوبد و دست اش را رو کند. کیانوری باد در آستین می اندازد که 7 سال تشکیلات درون مرزی حزب توده را علی رغم تلاش ساواک بدون آسیب راه برده است. چه مهملاتی!!! ...
در اسفند ماه سال 52 رادیو پیک ایران، طی تفسیری درباره پایان ماجرای عباس شهریاری، به طور رسمی و علنی اعلام کرد: حزب توده ایران هیچ ارتباط سازمانی – تشکیلاتی با داخل کشور ندارد و هشدار داد هر کس به عنوان رابط کمیته مرکزی به هواداران و علاقه مندان حزب رجوع کند بدون استثنا عامل ساواک است و سپس توضیح داد که علاقه مندان برای ارتباط با حزب باید از طریق مکاتبه و تماس حضوری مستقیما با کمیته مرکزی حزب مربوط شوند.
در تیر ماه 1354 پلنوم پانزدهم تشکیل می شود. این همان پلنومی است که در آن، برنامه، اساسنامه و آیین نامه جدید از تصویب کمیته مرکزی می گذرد. حزب توده ایران ناگهان و پس از این که معلوم شد هیچ رابطه ای با کشور ندارد، در این پلنوم رسما به عنوان حزب طراز نوین طبقه کارگر ایران معرفی می شود! بوق و کرنا راه می افتد، جشن می گیرند و قسم می خورند که از آن پس حزب به راه صحیح خواهد افتاد و شعبه تشکیلات موظف می شود که بر اساس تصمیمات سرنوشت ساز پلنوم پانزدهم به تجدید حیات حزب در ایران بپردازد.

«در آذر ماه سال 1354 طرح برنامه و آیین نامه کنونی حزب توده ایران، پس از آن که بیش از دو سال به بحث و اظهار نظر تمام سازمان های حزبی گذاشته شد، به طور نهایی از تصویب پلنوم پانزدهم کمیته مرکزی گذشت.»
«شعبه تشکیلات کوشید با کار پی گیر و بر پایه ی تصمیمات پلنوم پانزدهم با مراعات اکید اصول پنهان کاری، کار احیای سازمان های حزبی را، که در دوران پلنوم پانزدهم هنوز اولین گام های خود را بر می داشت، با سرعت قابل توجهی به پیش براند.» ( اسناد پلنوم شانزدهم، مردم، شماره 1 )

اما موضوع این پلنوم مهم در خاطرات کیانوری از چند کلمه تجاوز نمی کند، زیرا کیانوری علاقه مند نیست آغاز کار شعبه تشکیلات، یعنی سال 1354 و نه آن طور که او ادعا می کند سال 1350 ، برای همه روشن شود.

«در جریان بحث اسکندری، به برگزاری پلنوم پانزدهم در تیرماه 1354 اشاره کردید. لطفا تغییرات کمیته مرکزی و هیئت اجرائیه در این پلنوم را بفرمایید.
کیانوری: درباره تغییر در ترکیب کمیته مرکزی در پلنوم پانزدهم به درستی چیزی در خاطر ندارم. تغییرات دامنه دار در پلنوم شانزدهم انجام گرفت.» ( ص 486 )

تمام شد. اظهار عقیده کیانوری درباره پلنوم پانزدهم همین دو سطر از کتاب خاطرات است. و از این پس، بسیاری مطالب مغلوط است که کیانوری درباره تشکیلات حزب توده، تیزابی، سازمان نوید، هاتفی و غیره سر هم می کند و اژدهایی را به صفحه می آورد که علی رغم دود و آتشی که از دهانش اش بیرون می زند، کاغذی است.
حقیقت مطلق این است که تا اواخر سال 54 شعبه تشکیلات حزب توده ایران موفق به برقراری حتی یک ارتباط، تصریح می کنم حتی یک ارتباط با ایران نشد. تا حدی که کیانوری درباره تماس خانم فاطمه مدرسی با مرکز حزب در اروپا ذوق زدگی خود را نمی تواند پنهان کند: